De Panasonic Lumix DMC-LX7 mikt op een fotograaf die betere beeldkwaliteit wil dan de doorsnee compactcamera levert, vlotte instelmogelijkheden verlangt, maar een systeemcamera nog te groot of te onhandig vindt.
Snelle lens
Van op een afstand gezien heeft de LX7 wat weg van de Panasonic-systeemcamera Lumix GX1: een klassiek design en heel wat knopjes en wieltjes om de camera mee in te stellen. Het grote verschil met de GX1 is natuurlijk dat je de lens van de LX7 niet kan wisselen.
Die lens, met een zoombereik van 24-90 mm in kleinbeeldequivalent, onderscheidt zich door een grote lichtsterkte. Het maximaal diafragma gaat van f/1,4. in groothoekstand tot nog steeds f/2,4 wanneer je helemaal inzoomt. Bij de Sony RX100 daalt de lichtsterkte veel sneller zodra je inzoomt.
Rond de lens zit een ring waarmee je het diafragma kan instellen in stappen van 1/3 stop (uiteraard alleen als je in diafragmavoorkeuze of manuele modus werkt). Via twee andere knopjes op de lens kies je de scherpstelmethode (autofocus, macromodus, manuele scherpstelling) en de beeldverhouding (16:9, 3:2, 4:3, 1:1).
Dat laatste nodigt echt uit om met andere beeldverhoudingen te experimenteren, omdat je niet in het cameramenu hoeft te duiken zoals op bijna alle andere compactcamera's.
Vlotte bediening
Je kan de LX7 volautomatisch gebruiken, met een van de 15 scènepresets, of met de gebruikelijke P/A/S/M opnamestanden. Daarnaast kan je twee eigen combinaties van instellingen opslaan als 'Custom' opnamemodus. Ook zestien creatieve filters zijn van de partij, zoals Dynamisch zwart-wit en Crossprocessing. Deze worden alleen toegepast op jpeg-bestanden; de LX7 heeft immers ook een raw-formaat voor wie zijn foto's nog wil nabewerken.
Nog vermeldenswaard is de ingebouwde neutral density-filter (ND). Deze blokkeert drie stops licht, waardoor je sluitertijd acht maal langer wordt. Dat is handig indien je in zonnige omstandigheden met een grote diafragmaopening wil werken om de achtergrond onscherp te houden, en de kortste sluitertijd van de camera (1/4.000 seconde) nog te lang is voor een correct belichte foto.
Via de schakelaar op de lens stel je snel de gewenste beeldverhouding in.
Puike prestaties
De LX7 bevat een beeldsensor met 10 megapixel. Deze CMOS-sensor is groter dan die in een doorsnee compactje, maar wel een stuk kleiner dan de sensor in vergelijkbare modellen van Sony of Nikon.
Dat vertaalt zich in een hoger ruisniveau; vanaf ISO 800 is al luminantieruis te zien (heldere en donkere puntjes op egale kleurvlakken), die op ISO 1.600 erg prominent wordt.
De ingebouwde ruisonderdrukking veroorzaakt bovendien een zichtbaar verlies aan scherpte bij de hoogste gevoeligheden van ISO 3.200 en ISO 6.400. Door de lichtsterke lens duurt het gelukkig langer voor je dergelijke hoge gevoeligheden nodig hebt.
Onze testfoto's zijn correct belicht. In fijne structuren zoals bladeren op bomen is de beperking van de lagere resolutie te zien, maar voor prints tot A4 is de scherpte voldoende. De kleuren zijn contrastrijk, zonder dat ze onnatuurlijk aandoen. Ook met de ingebouwde creatieve filters zijn mooie resultaten te behalen.
Conclusie
In beeldkwaliteit wordt de LX7 nog overklast door systeemcamera's. Maar door de compacte afmetingen en het lage gewicht is het een ideale camera om overal mee naartoe te nemen. De handige bediening nodigt uit om de creatieve mogelijkheden te verkennen.
Prijs: 499 euro
